Zamek Reszel to kolejna nasza nieplanowana wycieczka. Odwiedziliśmy go w czerwcu 2015 roku. Właśnie spojrzałam na datę tej wizyty i aż się uśmiechnęłam. Wtedy jeszcze nawet nie myśleliśmy, że za równo rok nasze życie wywróci się całkowicie do góry nogami. Ale nie o tym jest przecież  ten post. Mamy tu mówić o zamku. Dotarliśmy tu podczas wycieczki do Mikołajek i Gierłoży. Będąc w tamtych okolicach koniecznie trzeba odwiedzić to miejsce.
Pierwsza strażnica Krzyżacka (drewniana) stała na miejscu zamku już w 1241 roku. Murowany zamek powstał ponad 100 lat później. Trwającą 51 lat budowę rozpoczął biskup Jan I z Miśni w 1350 r. Zamek objął południowo-wschodnie naroże miasta. Początkowo był to czworoboczny obiekt o wymiarach 43×45 metrów. Zakończył ją natomiast w 1401 r. Henryk III Sorbom.  Był on znany z zamiłowania do przepychu, nadał budowie dużego rozmachu. Powstało wówczas m.in. skrzydło południowe z apartamentami mieszkalnymi biskupa oraz krużganki. Warownia została sprzężona z obwarowaniami miasta. Całość założenia sprawiła wrażenie jednego potężnego systemu obronnego, ale wieże zamku zdecydowanie przewyższały baszty miejskie w taki sposób, że gdyby miasto padło wtedy zamek mógłby się bronić dalej, natomiast gdyby nieprzyjacielowi udał się zdobyć warownię, miasto zostałoby bezbronne.

Sytuacja ta zmieniła się dopiero kiedy na mocy traktatu toruńskiego w 1466 roku, Warmia przeszła pod opiekę króla polskiego. Około 1505 r., z inicjatywy biskupa Łukasza Watzenrode rozpoczęto wznoszenie nowych murów obwodowych. Fortyfikacje te były już przystosowane do użycia broni palnej. W tym okresie częstym gościem był tu Mikołaj Kopernik, bratanek biskupa oraz jego sekretarz i osobisty lekarz. Kolejne większe prace przeprowadzono za rządów kardynała Andrzeja Batorego w latach 1594-1597. Zamek, który wtedy stracił już znaczenie militarne, został przekształcony we wspaniałą rezydencję myśliwską. Często przybywali tu kolejni biskupi warmińscy. Niestety reszelski zamek, jak wiele innych w tamtych latach, został zniszczony podczas wojen polsko-szwedzkich. Szwedzi, którzy byli protestantami, często grabili posiadłości kościoła katolickiego w całej Europie. Zamek nigdy już nie odzyskał swej pierwotnej świetności.

Po pierwszym rozbiorze Polski królowie pruscy utworzyli na zamku więzienie. W 1806 wybuchł pożar miasta i zamku. Zniszczeniu najbardziej uległa wieża główna. W 1807 wybuchł kolejny, który spustoszył do końca zamek. Po pożarze jedyną ocalałą zabudową była wybudowana pod koniec XVIII wieku część kompleksu szkolno-klasztornego jezuitów składająca się z dwóch piętrowych gmachów szkolnych łączących cechy baroku i klasycyzmu.
W latach 20. XIX w. południowe skrzydło zaadaptowano na kościół ewangelicki. Skrzydło wschodnie i południowe zostały obniżone do wysokości murów kurtynowych. Zamurowano lub przekształcono wiele otworów okiennych i drzwiowych. Rozebrano do końca mury obronne, bramę wjazdową i basztę w narożniku północno-zachodnim. Zeszpeciło to architekturę założenia, które w tej formie pozostaje do dziś. W okresie międzywojennym rozpoczęto na zamku prace rekonstrukcyjne, które z przerwami trwają do chwili obecnej.

W 1958 roku zamek został przejęty przez Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne „Pojezierze”. Gruntowny remont, przeprowadzony w latach 1976-1985, pozwolił na utworzenie w części pomieszczeń domu pracy twórczej oraz galerii sztuki. Od roku 2001, po kolejnej renowacji, jest tu hotel z restauracją, galeria i muzeum.